ఆనాడు ఫేస్‌బుక్‌ లేదు, ట్విట్టర్‌ లేదు, చెప్పుకున్నా వినేవాడే లేడు, ఒక వేళ విన్నా ఎదుటివారు లేవనెత్తే అనుమానాలకు సమాధానం చెప్పుకుని పోరాడే ఆత్మస్థైర్యం కూడా లేదు. ప్రతి కుటుంబంలో భార్య తన భర్తకు లేదా కుటుంబ సభ్యులకు చెప్పుకోలేని ఎన్నో మానసిక సమస్యలను తన సన్నిహితులతో పంచుకుంటుంది. ఆ సమస్యలను విన్న మహిళ లేదా పురుషుడే నేరస్థుడిగా మారితే బాధితుల పరిస్థితి ఏమిటి? ఫిర్యాదు చేద్దామని మహిళ వెళితే వేధించిన ఎస్‌.ఐ’ అనే వార్తలు మనం ఎన్ని చదవలేదు. అడ్డంకులను అధిగమించి, ఆత్మవిశ్వాసాన్ని పెంచుకుని, తాను ఎలా దగా పడుతున్నదీ చెప్పుకునేం దుకు మహిళ చేసే ప్రయత్నాన్ని ఈ సమాజం ఇంకా స్వీకరించలేకపోతోంది.
ఆధునిక మహిళలు తమ కుటుంబ సభ్యులకు సైతం చెప్పుకోలేని అనేక ఇబ్బందులను ఇపుడు ప్రపంచం దృష్టికి తెచ్చేందుకు చేస్తున్న ప్రయత్నాన్ని సైతం పురుషాధిక్య సమాజం సహించలేకపోతోంది. అణచివేతకు గురైన స్త్రిలు.. గతంలో తమకు ఎదురైన చేదు ఘటనలను నేడు బహిర్గతం చేస్తుంటే.. ‘అప్పుడు ఎందుకు చెప్పుకోలేద’ని సమాజం నిలదీస్తోంది. మహిళను ఒక పనిముట్టుగా చూసే సమాజం మారనంత కాలం ఆమెకు గౌరవం దక్కుతుందని భావించలేం. సాహిత్యంలో, మతగ్రంథాల్లో మహిళలపై చిన్నచూపు, వ్యాపార ప్రకటనల్లో, సినిమాల్లో స్త్రీని ఒక ఆటబొమ్మగా చూపుతూ పురుషాధిక్యత పెచ్చుమీరినందున బాధిత మహిళలు సాంఘిక న్యాయం కోసం పోరాడాల్సి వస్తోంది. అయితే, పురాణాల్లో మనం స్త్రీని ఒక ‘శక్తి’గా చూస్తాం. అంతులేని సహనాన్ని స్త్రీలు ప్రదర్శిస్తారు. ఆ సహనమే వారికి శాపంగా మారుతోంది. తనను తాను సంస్కరించుకుంటూ, ఇంటినీ, పిల్లల్ని, కుటుంబ సభ్యులను మార్చుకుంటూ ఇరుగు పొరుగువారితో సమభావం ప్రదర్శిస్తూ అందర్నీ ఒక తాటిపై నడిపే శక్తి స్త్రీలకు ఉంది. అయితే, వారు కుంగుబాటుకు లోనవడం, ఆత్మన్యూనతను ప్రదర్శించడం.. సవాలక్ష సమస్యలకు కారణంగా మారుతున్నాయి.
నైపుణ్యం చూసి సినిమాల్లో అవకాశం ఇవ్వమని, సమర్థతకు ఉపాధి చూపమని మహిళ అడిగితే చాలు.. ‘మాకు ఏం ప్రయోజనం? ఏమిటి ప్రతిఫలం?’ అని అడిగే పురుష పుంగవుల కబంధ హస్తాల నుండి రక్షించేందుకు ప్రభుత్వాలు ఎన్నో చట్టాలు చేస్తున్నాయి. ఆ చట్టాల్లో ఉన్న లొసుగులను ఆసరాగా చేసుకుని నిందితులు బయటపడుతున్నారే తప్ప వేధింపులను మాత్రం ఆపడం లేదు. మహిళల కోసం ప్రత్యేకంగా రూపొందించిన 8 చట్టాలతో పాటు దాదాపు మరో 50 చట్టాలు దేశంలో అమలులో ఉన్నాయి. ఏ అంశంపై ఏ చట్టం తమకు అక్కరకు వస్తుందనే అవగాహన లేకపోవడమే స్త్రీలకు శాపంగా మారింది. వీటికి తోడు భారతీయ శిక్షాస్మృతి, నేర విచారణ ప్రక్రియా స్మృతి ఉండనే ఉన్నాయి. వీటన్నింటికీ రాజ్యాంగ రక్షణ కూడా కల్పించారు. సతీ నివారణ చట్టం -1987, క్రిమినల్‌ సవరణ చట్టం -1983, వరకట్న నిరోధక చట్టం -1961, మహిళల అక్రమ రవాణా చట్టం -1956, మహిళల అసభ్య చిత్రీకరణ నిరోధక చట్టం -1986, పని ప్రదేశాల్లో లైంగిక వేధింపుల నిరోధక చట్టం -2013, గృహహింస నిరోధక చట్టం -2005, నిర్భయ చట్టం -2013 వంటివి అతివలకు రక్షణగా నిలుస్తున్నాయి. పకడ్బందీ నిబంధనలతో ఈ చట్టాలు అమలులో ఉన్నా సరైన చైతన్యం లేక మహిళలు అడుగు ముందుకు వేయలేకపోతున్నారు.
ఫిర్యాదు చేద్దామన్నా ఎవరికి చేయాలో, ఎక్కడ చేయాలో, చేస్తే ఏం అవుతుందో తెలియని దుస్థితిలో ఉంటున్నారు. సామాన్య మహిళలే కాదు, ఉన్నత స్థానాల్లో ఉన్నవారు సైతం మౌనమే పరిష్కారంగా భావిస్తున్నారు. ఈ బలహీనతను గుర్తిస్తున్న పురుష సమాజం వారిని మరింత వేధింపులకు గురిచేస్తోంది. కాంట్రాక్టు కార్మికుల నియంత్రణ చట్టం -1976, ఎంప్లారురీస్‌ ఇన్స్యూరెన్స్‌ చట్టం 1948, సమాన వేతన చట్టం 1978, ఫ్యాక్టరీల చట్టం -1948, మెటర్నటీ ప్రయోజన చట్టం -1961, సవరణ చట్టం 1996, ప్లాంటేషన్‌ కార్మికుల చట్టం -1951లో కూడా స్త్రిల వేతనాలు, ఆరోగ్యం, పని పంపిణీ, ఆర్థిక సాయం, బీమా, తదితర అంశాలపై స్పష్టమైన నిబంధనలు ఉన్నాయి.
ఇక వివాహ చట్టాలు, విడాకుల చట్టాలు, ఆనంద్‌ మేరేజెస్‌ యాక్టు 1909, ఆర్య సమాజంలో చేసుకునే పెళ్లిళ్లకు గుర్తింపునిస్తూ చేసిన 1937 చట్టం, జనన- మరణ రికార్డుల చట్టం 1886, బెంగళూరు మేరెజెస్‌ యాక్టు 1936, మార్పిడి చెల్లుబాటు రద్దు చట్టం 1939, విదేశీయుల వివాహ చట్టం -1969, హిందు వివాహ చట్టం -1955, క్రైస్తవ వివాహ చట్టం 1872, భారతీయ విడాకుల చట్టం 1969, వివాహ చట్ట సవరణ -2001, ముస్లిం మహిళల హక్కుల పరిరక్షణ చట్టం 1986, పార్శీ వివాహాలు, విడాకుల చట్టం 1936, బాల్య వివాహాల నిరోధక చట్టం 2006, ప్రత్యేక వివాహాల చట్టం 1954 ఉండనే ఉన్నాయి. కుటుంబ పోషణకు ప్రత్యేక చట్టాలు, బలవంతపు గర్భస్రావాన్ని నిరోధించే చట్టాలు, ఆస్తి పంపిణీ, వారసత్వపు హక్కులను వివరించే చట్టాలు, బాలల హక్కులు పరిక్షణ చట్టాలు ఎన్నో ఉన్నాయి.
-చరణ్‌
